W 1958 r.ekonomista w Harvardu John Kenneth Galbraith, wydał książkę pt. „Społeczeństwo dobrobytu”, w której przedstawił założenia teorii „sztucznego popytu”.
Galbright stwierdził, iż producenci po zaspokojeniu podstawowych potrzeb konsumentów, chcąc wciąż utrzymać zainteresowanie klientów swoimi towarami, tworzą im wizje nowych potrzeb (w istocie sztucznych), jakoby niezbędnych dla dobrego samopoczucia człowieka. Prowadzi to utrzymania produkcji na poziomie gwarantującym wzrost dochodów wytwórców.
W myśl tej teorii producent zrobi niemalże wszystko, aby przekonać konsumenta, iż dany produkt jest mu bardzo potrzebny.
Ta teoria jest nadal aktualna, szczególnie w okresie przed świętami, kiedy różnego rodzaju instytucje finansowe przekonują nas, iż aby urządzić „porządne” święta powinniśmy koniecznie wziąć kredyt. Co więcej, niektóre „pożyczkodajnie” namawiają nas do zaciągnięcia kredytu oferując np. 500 złotych.
Producenci przekonują, iż nie wystarczy nam już „klasyczny” telewizor, powinniśmy mieć 50. calową plazmę; nie wystarczy nam już jeden telefon komórkowy, powinniśmy mieć co najmniej dwa a do tego koniecznie bezprzewodowy Internet (jak gdyby spędzenie kilku godzina na uczelni lub w pracy bez dostępu do sieci było niewykonalne).
